Koken voor de Kennedy’s
Onlangs verscheen het boek La Cuisinière des Kennedy van de Franse schrijfster Valérie Paturaud. Een roman gebaseerd op brieven, interviews, archiefmateriaal over het leven van Andrée Imbert (1907-1999). Zij was lange tijd de kokkin van de Kennedy’s. Maar net niet in het Witte Huis.
Het eten van de familie is relatief simpel, ze hebben niet veel eisen. Tomatensaus, worstjes, appeltaart, traditioneel Thanksgivingsdiner. Dat soort werk. De Franse Imbert brengt daar een beetje verandering in. Tenslotte moeten bij officiële ontvangsten van papa Joseph en mama Rose carrières en huwelijken van zoons en dochters gelanceerd worden op internationaal niveau. Natuurlijk zonder de Amerikaanse herkomst te verloochenen.
De culinaire carrière van Imbert is boeiend, zeker in de 20ste eeuw, zeker in de Franse provincie. Ze trouwt met de uitbater van Café de la Poste in een dorpje in Zuid-Frankrijk. Hij is zelf een trouwe afnemer van zijn drankkaart. Ze krijgt een kind. Al snel besluit ze dat er ook een maaltijd geserveerd kan worden. Eerst één keer per week vijf tafeltjes. Al snel - het eten is goed en goedkoop - meer avonden, meer tafeltjes. Voor Andrée met haar blik op de grote wereld buiten is dat niet genoeg. Lang verhaal kort samengevat. Ze stapt over naar de grote stad, ze kookt in steeds belangrijkere huizen, komt na de tweede wereldoorlog terecht in de keuken van Amerikanen die zomers aan de Côte d'Azur verblijven. Ze gaat mee naar New York. Het blijken vrienden van Joe Kennedy sr en zijn gade Rose. Er volgt na enige jaren een overstap naar de Kennedy's. Eerst bij Joseph en Rose, daarna bij Teddy en Joan en hun kinderen. De banden zullen eeuwig blijven bestaan.
Ook in de keuken leeft men mee met de politieke loopbaan van de kinderen Kennedy, vooral Jack en broer en secondant Robert. Op de voet volgt men de verkiezingen. Eindeloze schalen met sandwiches en dienbladen met softdrinks worden naar de televisiekamer gedragen. Het resultaat is bekend. Kort maar krachtig is de periode President Kennedy. Staatsbezoeken horen er ook bij, zoals dat aan president Charles de Gaulle in het voorjaar van 1961. Verloopt de diplomatie wat stroef, Jackie met haar gevoel voor stijl en haar warme glimlach verovert de harten. De president is ook gecharmeerd.
Voor het galadiner 1 juni in Versailles wordt alles uit de kast gehaald. Het menu gaat mee terug naar huis als souvenir. En natuurlijk is er een familiediner bij de ouders waar ze over het bezoek vertellen. Diplomatie is nuttig, maar het diner bij de Franse president Charles le Gaulle in Versailles spant de kroon. De familie roept oh en ah bij het zien van de menukaart, waarop ook de wijnen staan. Andrée Imbert wordt binnengeroepen om tekst en uitleg te geven bij het menu. Want wat betekenen al die namen eigenlijk? Zo ver reikt de gastronomische kennis der Kennedys niet.
Het begint al met de Velouté Sultane, À la Sultane wil zoveel zeggen dat er pistacheboter in gaat. Een prachtige manier om kippensoep te binden. De Timbale de Soles Joinville zijn in de 19de eeuw bedacht voor de prins van Joinville. De tongfiletjes zijn aangekleed met kreeftjes, crème fraîche, cognac en trompettes de mort. Het Renaissance als toevoeging aan het sappige stukje Charolais slaat op een garnituur van primeurgroente: worteltjes, raapjes, kleine uitjes, courgettes, aspergepunten, sperzieboontjes, bloemkoolroosjes, besprenkeld met een Hollandaise saus. De chaud-froid de volaille, de salade de romaine à l’estragon en de ronde des fromages spreken kennelijk voor zichzelf, maar bij de Parfait Viviane wordt het gezelschap weer wakker.
Het nagerecht bestaat uit vanilleijs met in kirsch gemarineerde gekonfijte vruchten (doet een beetje aan chipolatapudding denken), meringue en chocoladesaus. Helaas, wie was Viviane? Dat meldt het verhaal niet.
Het boek is een prachtige biografie, een mooi tijdsbeeld, een boeiende levensloop vanuit de keuken bekeken waarbij veel grote namen vallen van Camus tot Kennedy. De recepten van Andrée Imbert in dit boek vind ik weinig inspirerend. Het zijn wat regionale recepten, zoals deze criques op basis van geraspte aardappelen. Vet warm zout en niet te veel kauwwerk. Er is ook een recept voor gebraden worstjes nagestoofd in rode wijn. En veel zoet bakwerk. Allemansvrienden. Dat ging er bij de Kennedy-clan wel in. De Franse keuken heeft zich - ook qua streekproducten - wel een beetje aan de smaak van nu aangepast.
Hier een link naar de geraspte piepers:
https://www.aubenas-vals.com/recette/la-crique-ardechoise/
En hier een link naar een youtubefilmpje over de ontvangst in Versailles:
https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=_XWQNg_BQQY
