Witloof - Witlof

Witlof spreekt kennelijk niet tot de verbeelding. Een enkel schilderij is er wel te vinden. Henk Helmantel natuurlijk, en er zijn er nog wel een paar. Het lijkt een prozaïsche groente. Wanneer je naar de bereidingswijzen kijkt uit het begin van de Huishoudschooltijd dan stemt dat ook niet tot lichtvoetigheid of romantiek.

We kennen het natuurlijk eigenlijk als Brussels Lof of zelfs Brusselsch Lof, en zo vind je het ook in de oude kookboeken. De bereidingswijzen zijn niet opwindend: gestoofd, al dan niet in saus, in jus of in spieren. Dat laatste is een beetje raadselachtig maar het gaat om de gehele struik en niet om gesnipperde lof. Je kookt de lofjes gaat en legt ze op een schotel die je verder garneert met gehalveerde hardgekookte eieren. Gesmolten boter en nootmuskaat erover.

Wij doen dat tegenwoordig anders. Afgezien van de rauwe versie - hoofdstuk apart - halveren wij de struikjes en braden die in vleesjus, of nog liever zelfgeperste hazelnootolie. Olijfolie of zonnebloemolie kan natuurlijk ook. Gebakken plakken appel erbij en je hebt weinig meer nodig. Op de gril kan ook. Een goede 'stayer' is de lof met ham en kaas uit de oven, voorspelbaar en niet zo geweldig verrassend. Met pisang goreng erbij en een lik sambal op de ham gaat dat al weer beter.

Maar nu die kunst, hadden we eigenlijk geen Van Gogh of Manet verwacht? Theoretisch zou dat kunnen. Wanneer ik in Delpher zoek zie ik dat in de jaren tachtig van de 19de eeuw lof als groente in de krant verschijnt. Er wordt stevig geadverteerd. Schilderijen echter : ho maar! Ik hoop ooit nog eens een 'vroeg' lofportret te vinden.