Potage Windsor (2)

De vraag bleef hangen. Hoe werd een keurige koninklijke soep bruin? Eind april legde ik uit dat de naam Windsor in combinatie met deze soep eerder een toponiem was dan een ode aan het Britse koningshuis dat pas na de Eerste Wereldoorlog een naamwijziging doorvoerde. De aloude Windsorsoep uit de hofkeuken daalde af – zoals zoveel haut cuisine – naar de burgerkeuken en vandaar naar de voedingsmiddelenindustrie.

Windsorsoep veranderde daardoor van karakter. De smaak paste zich in de loop der tijd aan, de ingrediëntenlijst vereenvoudigde en ieder huishouden diende het te kunnen opdissen. Zo kwam de soep voor Eerste Kerstdag in 1905 op het weekmenu van De Avondpost van 15 december  terecht.

Het hier bedoelde recept laat zich raden.

In februari 1925 staat het recept als volgt in het Nieuwsblad van Het Noorden. Opvallend is de corned beef als vleesvulling. Is dat de weg naar het hart van de man?

Ik pak een stapeltje oude huishoudschoolkookboeken uit de kast, maar helaas, nergens vind ik zo gauw een Windsorsoep (of potage, of consommé).

Marketing van Maggi

Dapper lees ik door in de kranten via Delpher. En kijk. Daar zien we opeens Maggi opduiken. Maggi organiseert – zo lezen we in De Avondpost van 20 januari 1928 een fijne filmavond met proeverij. Het is een modern staaltje productpromotie. Lezingen over de voedingswaarde van soepen, die men uit Maggi-tabletten bereiden kan. Eenvoudig doch voedzaam, zou Marten Toonder het daar van hebben? De aanwezigen krijgen een kopje Windsorsoep aangeboden om te proeven. Waarna een film over koetjes in de Alpenweide, het schattige dorpje waar de Maggifabriek staat en meer idyllisch. De stemming zit er in en de bezoekers krijgen nog een kopje bouillon voor de gezelligheid. Dan volgt een tweede film over de hoogst moderne productie van de tabletten waar geen mens aan te pas komt. Alles is fris en hygiënisch. En of dat nog niet genoeg is: tot slot volgt een film over wintersport in Zwitserland. Het was een middag waar de bezoekers vol lof over spraken, aldus de Avondpost. En een slimme marketing van Zwitserland en Maggi. Men trekt met deze succesformule het hele land door en is een jaar later in Limburg beland met een zelfde programma. Zaal Luxor in Reuver heeft genoten. Al zou ik graag weten wie de heer Wijsveld en mejuffrouw Mulders zijn, die in het verslag genoemd worden.

Dit alles geeft geen antwoord op de vraag waarom er in Engeland een versie is die Brown Windsor Soup heet. De soep op basis van vleesbouillon is sowieso donkerder van kleur dan de 19^de-eeuwse blonde versie. Stel dat je hem zou binden met bloem om meer bulk te krijgen, zoals je lawaaisaus en lawaaisoep maakte in de crisis- en oorlogjaren, dan kom je wel in de richting. Het fijne weet ik er nog niet van. De voorlopige conclusie is dat het absoluut mogelijk is om van een sjiek soepje een ‘eenvoudig doch voedzaam’ voorgerecht te fabrieken. Of dat nu met Maggi is, of met een blikje corned beef, of met vermicelli en soepgroenten. Zoals onderstaand recept uit het Algemeen Handelsblad. Voorlopig vind ik het even welletjes. Windsorsoep is wat je er van maakt op basis van vleesbouillon, een panacée.