Experiment Suikerriet

Het begon met een identificatie op een schilderij van een ingrediënt op een schoteltje. Wat werd daar nu te koop aangeboden in de kruidenierswinkel? Stukjes Wat? Het bleken stukjes suikerriet te zijn. Niet zo gek in het 18de-eeuwse Amsterdam, waar suikerbakkers volop aanwezig waren. Er was een discussie op twitter, er kwam meer informatie. Ik besloot te experimenteren, immers, bij de Grand Frais hier in Frankrijk kun je regelmatig verse stengels krijgen.

Ik kocht een paar stengels suikerriet en ging aan de slag. Eén liet ik indrogen, ik deed er niets mee. Hier op de foto het bovenste stuk. Zo oud zijn ze niet, daar boven op het detail van het schilderij. Daaronder de verse. Die lijken er wel op. De verse stengel is bijna 40 cm lang, wanneer je die in 'kootjes' hakt klopt het beeld wel.

Ik heb natuurlijk met een aantal stengels geklungeld in de keuken. Limonade, suikerwater, dat is een ander verhaal. Wel relevant hier is dat wanneer je de stengels in water weekt en een paar dagen laat staan ze eenvoudig te schillen zijn en weken zacht blijven. Ongeweekt schillen is lastig. Maar de kleur klopt met het detail van Van Mieris.

Gedurende 24 uur geweekt gaat het schillen veel eenvoudiger. De kleur is ook prima. Ik ga er eigenlijk van uit dat het vanwege het gemak meestal om vochtig gehouden stengels gaat. Waarom zie je op het volgende schilderij.

Op het schilderij van Tomas Yepes van Valencia -  17de eeuw - zie je rechts vóór op tafel een busseltje suikerrietstengels. Duidelijk ingedroogd wanneer je naar de foto bovenaan kijkt. Misschien niet helemaal een jaar ingedroogd, maar zeker enkele maanden. Mijn volgende experiment: de droge stengel gaat in een kan met schoon water. Kijken wat er gebeurt. Nu is het ding kei- en keihard. Maar straks?