Frascati

Ergens in al mijn leesuurtjes en onderzoek liep ik aan tegen Café Frascati, het klonk romantisch, een beetje wuft, maar vooral naar een Italiaan die ijs serveerde in het hartje van Parijs. Dat zocht ik uit. Het café heeft nogal wat veranderingen ondergaan in de loop der tijd. Het begon in 1789 op de boek van de boulevard Montmartre en de rue de Richelieu en heete Jardins de Frascati. Een overduidelijke knipoog naar de prachtige paleisjes, villa’s parktuinen en waterpartijen ten zuiden van Rome. Castel Gandolfo, het zomerverblijf van de dienstdoende paus, is er één van. Er zijn tal van aquarellen van buitenlanders die zich lieten inspireren door dat groen en de fraaie bebouwing. Een vakantiesfeer die de uitbater naar Parijs haalde, zoals later Italiaanse ijssalons Firenze of Venezia heten. Wegwee en heimwee ontmoeten elkaar.

Hier een link naar de aquarellen van de tuinen van Frascati, collectie Louvre: https://collections.louvre.fr/en/ark:/53355/cl020027100

In 1792 kocht de Napolitaanse ijsmaker Garchi het etablissement en herdoopte het in Café Frascati. Een meer modegevoelige, hippe naam voor het uitgaanspubliek.

Galant publiek, mondain, de man en de vrouw van de wereld. Zo zal het verder tot de afbraak in 1857 door het leven gaan. Gelukkig zijn er wat beschrijvingen. De benedenverdieping is verdeeld in elegante salons, stralend verlicht en van spiegels voorzien. Vanuit de salons kom je in de tuin die vol staat met sinaasappelboompjes en acacia’s. Er zijn grotten, tempels en sfeervolle wandelpaadjes. Dat alles met kleurige lampjes verlicht. De enthousiaste bezoeker waant zich in 1802 in een sprookje uit Duizend en Eén Nacht.

Een andere bezoeker roemt behalve de met spiegels bekleedde wanden en fonkelende kroonluchters ook de festoenen van kunstbloemen en een prachtig beeld van Venus. Hier ga je heen om een ijscoupe te eten, of koffie te drinken. Wat voor ijscoupes er geserveerd werden is niet bekend van een menukaart of beschrijving. Vruchtenijs, vanilleijs, notenijs, het zal allemaal tot de mogelijkheden hebben behoort daar.

Zie ik in een naslagwerk net een fraaie ijscoupe voorbij komen, versierd met kleine witte aardbeitjes. Verstopt in de coupe zit een laag met gehalveerde rode aardbeien, die overgiet je met likeur, daarop bouw je een piramide van  aardbeienijs. Die piramide bestrijk je met slagroom en dan die witte vruchtjes erop. Een exclusief ijsje, dat witte uiterlijk past ook wel bij de 19^de eeuw. Die likeur ook.

Het verhaal wil overigens dat dit café de bakermat is van de Religieuse. Eigenlijk heel erg 19^de-eeuwse snoeperij nu omgebouwd tot een taartje bij de bakker.  Hier een recept: https://www.bbc.co.uk/food/recipes/religieuse_46431